Redmar Smedema
redmar
boek
films
foto's
links
contact
contact
contact
Weblog
formulier

Weblog
Redmar Jonathan Smedema

Home

Wie was Redmar

Waarom een boek

Film

Foto's

Links

Contact

Reageren op de blog,  klik hier !!!!

Abonneren / opzeggen op de blog,  klik hier !!!!

02 November 2013

Diagnose borstkanker …ook een vorm van rouwen!

Ik loop bij ons door de straat als Anette op de fiets bij me komt staan. We kletsen wat en ineens zegt ze: “O ja en ik heb borstkanker….”. Ik kijk haar met stomheid aan en vraag me af of ze een grapje maakt, zo komt haar boodschap voor mij uit de lucht vallen. Hier maak je geen grapjes over.. Ik weet voor één keer eens niet wat ik moet zeggen… Heel vroeger dacht ik er heel simpel over. Als er wat verkeerds in die borst zit dan halen ze dat toch weg. Ja, okee ik kan me voorstellen dat een vrouw zich minder vrouwelijk voelt door het gemis van een borst, dan wel beide borsten, maar daar is toch mee te leven? Hoe simpel en onnozel heb ik kunnen zijn!!!  In mijn oude woonomgeving kregen verschillende moeders deze rot ziekte. Gooike, eén van hen, zat op een gegeven moment bij mij in de wachtkamer van de huisarts. Zij was toen al terminaal ziek. Ik dacht wat doe ik hier, dat van mij stelt niets meer voor. Wat was ze krachtig! Wat hebben we daar nog mooi met elkaar gesproken!   Na haar zijn nog teveel vrouwen aan deze ziekte overleden, op dit moment zelfs 9 borstkankerdoden per dag! Vorig jaar had ik een studiegenoot die door borstkanker beide borsten moest missen. Ze heeft haar ervaringen verwoord in haar boek “Bergen verzetten”. Ik heb het boek gelijk van haar gekocht. Als persoonlijke noot gaf ze me het volgende mee: “Het leven is als een regenboog. Je hebt de zon én de regen nodig om de kleuren te kunnen zien. Ook tegenwind gaat liggen..”. Na het lezen van dat boek kreeg ik veel meer inzicht wat zij en al die andere vrouwen hebben door moeten maken. Ik ben een man en zal het nooit helemaal kunnen begrijpen en voelen. Ik moet me gerust stellen met het feit dat ik het wil proberen al een positieve stap is. Als een vrouw de diagnose van borstkanker krijgt komt zij en haar omgeving in een rouwproces terecht. Hun wereld zal nooit meer zo zijn als voor de diagnose. Het zet alles compleet op de kop. Hier komt ook het rouwproces “REDMAR” naar boven. Eerst is er de Rouw om de diagnose. Geloof en ongeloof strijden om de waarheid. Daarna komt het Erkennen van het feit dat het is zoals het is en start het proces om het te Doorleven. Vervolg is de zoektocht naar Mogelijkheden om de ziekte te bestrijden en er mee om te gaan door te Anticiperen op de nieuw ontstane situatie, waardoor Re-integreren in de nieuwe wereld mogelijk wordt. Openheid en acceptatie lijken me heel belangrijk. Openheid door het te delen en steun te zoeken in je omgeving. Acceptatie van de uiterlijkheden die veranderen, maar vooral ook een innerlijke acceptatie. Acceptatie is hier niet het verliezen van hoop en je er bij neer leggen! In de sauna werden dagen georganiseerd speciaal voor vrouwen met borstkanker. Hoe knap vind ik het als ik daar ben, op een gewone dag, en ik in gesprek raak met een dame van rond de 70. Ook zij mist een borst. Ze durft zich echter vrij te bewegen onder het aanwezige publiek. Diep respect voor deze krachtige vrouw die niet is blijven hangen in het rouwproces. Ze heeft wegen gevonden om te re-integreren. De kracht zit bij haar van binnen. Haar uiterlijk heeft ze geaccepteerd. Wat een ander er ook van mag vinden. Innerlijk is ze de onzekerheid ontgroeit. Je hebt geen keuze wat de ziekte met je doet, maar…. Je hebt wel een keuze hoe je er mee om gaat. Ik blijf het zeggen. Daarom wilde ik in deze blog beginnen met de openheid die Anette mij gaf. Ze maakte me deelgenoot van iets persoonlijks. Ze schrijft haar eigen blog (www.anettekerstholt.blogspot.nl) over het verloop van haar ziekte. Ieder doorleeft dit op haar eigen manier. Diep respect voor haar hoe ze de ziekte bestrijdt met haar humor, vertrouwen ( Faith!) en toch ook haar kwetsbaarheid. Gewoon de straat op met haar hoofddoekje om en zich niet verstoppen voor haar omgeving. Een paar dagen na haar mededeling stond ik bij haar op de stoep met een klein bosje bloemen. Ik mocht genieten van haar kracht en openheid. Ik zei haar dat ik graag een blog zou willen schrijven over borstkanker en het daarbij behorende rouwproces en dat ik haar graag met naam wilde noemen. “Is dat niet te veel eer?”, zei ze…. Die eer en nog veel meer positieve aandacht komt alle vrouwen toe die strijden tegen borstkanker en voor jou in het bijzonder Anette!

Cees

=====================================================================

12 augustus 2013

Ik heb een droom…

Ik heb een droom dat eens… Het is 28 augustus 50 jaar geleden dat Martin Luther King zijn legendarische rede hield. “I have a dream that one day..”
Ik was toen net twee jaar. Op de MAVO hoorde ik deze rede voor het eerst
via een geluidscassette. Ik kan nu nog de rillingen voelen die ik toen voelde. Een groot deel van zijn droom is uitgekomen, zeker ook door zijn geweldloze strijd. Toch zal het fenomeen rassen-discriminatie wel nooit helemaal uitgebannen kunnen worden. Iedereen schijnt drie keer per nacht te dromen. Helaas kan ik me de volgende ochtend de beelden, geluiden, gedachten en gevoelens bijna nooit meer herinneren. Geen nachtmerries, maar ook geen mooie dromen. Ik baal daar wel eens van. Er zijn fantastische dromen bekend, zelfs met een voorspellend karakter. Ik heb alleen maar moeite om mijn benen naast het bed te krijgen. Misschien moet ik ook maar een spinnenweb met veren en kralen boven mijn bed hangen, om net als de indianen mijn dromen in te vangen. Nee, ik denk dat ik meer een dagdromer ben. Een vorm van een lucide droom, waarbij ik me bewust ben van het feit dat ik zit te dromen. Ik laat mijn gedachten dan de vrije loop en ik voel me dan ook daadwerkelijk vrij. Ik denk aan de beelden op tv en de advertenties
in de media: “Win je droomhuis! “Je kunt deze week nog miljonair worden
en al je dromen waar maken!”. Er zijn mensen die deze dromen fanatiek najagen. Als je jaren gaan tellen of je hebt een hevig persoonlijk verlies meegemaakt zie je van die “rijkdom” de betrekkelijkheid in. Dan voelt het gewone leven al als heel bijzonder. Sommigen dromen van een mooi huis in Frankrijk om daar heerlijk tot rust te kunnen komen. Waar je ook naar toe gaat in de wereld volgens mij moet de rust van binnen, uit je zelf, komen. Mijn droom is om andere mensen te kunnen helpen bij het verwerken van verdriet. Mijn mede lotgenoten een beetje gelukkiger te laten worden.
Samen met hen op weg te gaan. Ik droom dat ik een druppel kan zijn die
het verschil maakt. Eigenlijk wil ik geen dromer zijn! Het schijnt dat bij dromen je lichaam bijna volledig verlamd is, maar ik wil in beweging komen. Ik wil wakker worden! Ook bij mij begint mijn droomreis met de eerste stapjes. Ik heb mijn eerste “cliënt” die mij het vertrouwen heeft gegeven
dat ik haar misschien verder kan helpen bij het verwerken van haar verdriet. Ik hoop dat er meer zullen volgen die de stap zullen nemen. Op 7 september begin ik aan mijn 2 jarige post HBO-opleiding tot verlies(rouw)begeleider aan de Hogeschool voor Geesteswetenschappen in Utrecht. In het najaar start mijn nieuwe website, www.ceessmedema.nl. De eerste stapjes om mijn droom werkelijkheid te maken.. Volgende week hoop ik mijn 52e verjaardag
te beleven. Ik heb mijn vader dan als het ware “overleefd”. Hij mocht maar
51 jaar worden. Toch een bijzonder gevoel. Ik zal dus over 50 jaar niet meer terug kunnen kijken wat er van mijn droom is geworden. Ook ik heb de realiteit dat ik niet iedereen gelukkig kan maken. Ook mijn droom zal niet voor 100 % uit komen. Als Martin Luther King nu kan kijken wat zijn
invloed is geweest in deze wereld mag hij gerust heel tevreden zijn. Hij heeft het schijnbaar onmogelijke voor een groot deel mogelijk gemaakt. Ik hoop
dat veel mensen hun dromen daadwerkelijk proberen te leven. Je krijgt
maar één kans. Als je later terugkijkt op je leven zou het fijn zijn om te constateren dat je je dromen geleefd hebt. Alleen door zelf stappen te zetten kun je voorkomen dat dromen bedrog zijn.  Don’t dream your life.
Live your dream!  

Cees

=============================================================

11 juni 2013

Persoonlijke groei

De ontwikkelingspsychologie spreekt van een aantal levensfases, van baby
tot ouderdom. In die  fases maken we behalve lichamelijke groeiprocessen ook persoonlijke groeistadia door. Als agent van amper 18 jaar was het leven voor mij  vrij simpel. De wereld bestond uit zwart of wit, goed of fout. Pas
later blijkt er toch een heel groot gedeelte grijs te zijn en al helemaal niet
zo simpel in te delen in hokjes. Gelukkig maar. Daardoor ontstaat er ruimte voor ontwikkeling en dialoog. Rond mijn veertigste heb ik meerdere opleidingen persoonlijk leiderschap mogen volgen. Er ging een wereld voor mij open. Aan de ene kant nieuwsgierig naar al die nieuwe gezichtspunten en ervaringen en aan de andere kant bang om de beheersing en de controle los te laten. De nieuwsgierigheid won het. Ik zie dit voor mijzelf als de start van mijn persoonlijke groei. Je openstellen voor vele nieuwe leer momenten en groeien. Het is belangrijk dat je van je sociale omgeving ook mag groeien. Natuurlijk heb je ook hierin altijd zelf een keuze, maar je gesteund voelen kan je helpen bij je groei. Ik las in de krant van afgelopen weekend een Zweeds spreekwoord: “Het is moeilijk groeien in de schaduw van een eik”.
In de natuur is dat zo, het gaat echter ook op in de persoonlijke wereld. Persoonlijke groei kan belemmerd worden door een groot en overheersend persoon in je omgeving. Nog een voorbeeld uit de natuur is de Wikke.
Deze kruidachtige plant omwikkeld met zijn ranken naburige planten.
Eerst wellicht sierlijk, echter hij kan daarna ook uitermate verstikkend werken. Vaak is er dan geen sprake meer van groeiend, maar van groei-end! Een weg die je kunt volgen is je los te maken of je te verplaatsen, maar gemakkelijk is dat zeker niet. Daar is durf en moed voor nodig. Iedereen maakt een bepaalde mate van persoonlijke groei door. Vele facetten in het leven hebben daar een vertragende dan wel een bevorderende functie in. Voorbeelden daarvan zijn diverse cursussen volgen, coaching ondergaan, levenservaringen die een diepe invloed op je hebben, etc. Ondanks al die informatie en ervaringen bepaal je zelf voor een heel groot deel  je eigen groeiproces. Soms doet het groeien verschrikkelijk pijn. Als fysiek je botten sneller groeien dan je spieren, maar ook als blijkt dat een persoonlijk groeiproces je niet dichter bij elkaar brengt, maar de afstand juist vergroot. Verschillende persoonlijke groeiprocessen hoeven niet verkeerd te zijn,
maar ze gaan wel ieder een andere kant op.  Bij de wortels staan ze willicht nog dicht bij elkaar, maar bij de bloem kan de afstand zo groot zijn dat ze elkaar niet meer zien. Hoewel je “oude planten” beter niet kunt verplaatsen en al zullen ze wellicht het eerste jaar daarna ook geen bloemen dragen.
Toch kan een nieuwe omgeving, los van de Wikke en onder de eik vandaan, een nieuwe wereld betekenen waar volop groei mogelijk is. Als de spa echter de grond in gaat en de wortels worden doorklieft dan doet dat pijn. Tranen vallen over de grond waarvan je wordt losgeweekt. Je verliest het contact met je vaste aarde, je geaardheid. Tijdelijk zweef je door de lucht vol onzekerheid over je nieuwe bestemming en je nieuwe wereld. Persoonlijke groei is dan vergelijkbaar met een rouwproces. Wat eens was zal er nooit meer zijn. Wie
je eens was zul je nooit meer worden. De oudere wordt nooit meer baby. Als het plantje onder de eik vandaan nieuwe vruchtbare grond gevonden heeft
en de eerste zonnestralen op haar blad mag ontvangen, zal het groeien als nooit te voren. Als de plant wordt los gemaakt van de Wikke,  zal ze zich vrij kunnen bewegen en ontwikkelen op een manier die bij haar past. Ik heb
het al eens eerder geschreven en het is ook mijn overtuiging. Hoe moeilijk keuzes ook zijn, je hebt een keuze. Pas als je die keuze met je hart hebt gemaakt, en moeilijke wegen durft te bewandelen, ontstaat er ruimte voor persoonlijke groei.

Cees

=============================================================

14 april 2013

(Rouw)tijd…..

Tijd kan een ongrijpbaar begrip zijn. Tijd over hebben. Geen tijd over
hebben. Helemaal geen tijd meer krijgen.. Tijd hier op deze aardbol is een kostbaar iets. Vooral de tijd die je hier in goede gezondheid door mag brengen. Voor me zelf heb ik altijd tijd te kort. Ik wil altijd heel veel dingen doen en vind veel zaken interessant om te lezen of bijvoorbeeld om te bezoeken.  Zo stond ik afgelopen zaterdag tijdens de uitvaartbeurs in het rouwcafé in Glinstrastate te Burgum. Wat is dat mooi om te doen! Het
contact met de medemens. Ieder heeft zijn verhaal en vaak ook zijn eigen verliesverhaal. Voor mij onbekende mensen die hun dochter hadden verloren vertelden mij over hun verdriet en gemis. Door mijn eigen ervaring zit je
gelijk op dezelfde gevoelsfrequentie. Dan valt het begrip tijd weg en smelten twee verschillende werelden samen. Je bent gewoon even een lief medemens voor elkaar, alleen al door te luisteren, met elkaar in gesprek te gaan en te delen. Via de social media kun je in korte tijd veel met elkaar delen, maar er gaat niets boven echt contact. Te zien wat er bij die ander gebeurt en zelf te voelen wat het je doet. Helaas heb ik te weinig tijd om met iedereen een persoonlijk gesprek te voeren en daarom is dit voor mij een goed alternatief. Ik hoorde een verhaal over tijd wat ik graag met jullie wil delen. Er zijn twee mensen, elk met een gezin, die beide te horen hebben gekregen dat ze niet lang meer hebben te leven. De man gaat helemaal op in de strijd om te herstellen van zijn levenbedreigende ziekte. Alles in het gezin draait er dan ook om de ziekte van hem. Na zijn overlijden vertellen zijn kinderen, die nog vrij jong waren, dat het een hele zware periode is geweest. Alles draaide om de ziekte van hun vader en ze hadden het gevoel dat ze daardoor een deel
van hun jeugd hadden moeten overslaan. Ook in hun herinneringen stond het beeld van een zieke vader gebrand op hun netvlies. De tweede mens,
een moeder, gaf aan dezelfde laatste periode een geheel andere invulling. Ook zij streed haar strijd, maar gaf zoveel mogelijk liefde en bevestiging aan haar kinderen. Ze maakte voor elk een herinneringsdoos. In die dozen deed zij boekjes, gedichten, opdrachtjes, foto’s etc. Het werd voor ieder een echt persoonlijk bezit. Na het overlijden van de moeder vertelden de kinderen dat haar periode van ziek zijn behalve veel verdriet ook veel warmte had gebracht. Nu na het overlijden, als ze het moeilijk hadden, pakten ze hun doos en die bracht vaak een glimlach met fijne herinneringen naar boven. Hierdoor konden ze hun verdriet veel beter verwerken. Beide ouders hadden nog even lang geleefd, maar wel heel verschillend. Dit verhaal doet mij leren dat ik de tijd die ik hier heb zo goed mogelijk wil besteden, wil leven en daar waar mogelijk een geluksgevoel wil ervaren. Ik wil niet met 50% procent tevreden zijn, maar er uit halen wat er in zit. Komende donderdag is het alweer 3 jaar geleden dat Redmar kwam te overlijden. Zolang al weer en toch…als de dag van gisteren. Ik heb nu drie jaar gekregen om te leren in mijn eigen rouwproces. Het verlies van Redmar is nog steeds niet te beschrijven, nooit wordt het weer zoals het was en alles wordt anders, maar….hoe gek het ook klinkt het heeft me ook wat gebracht. Hoe ik in mijn leven wil staan. Hoe ik nu verder wil proberen te gaan. Zonder hem was er geen rouwcafé, geen
start van de opleiding tot rouwtherapeut op 7 september a.s, geen diepe beleving van het leven zoals ik dat nu ervaar, geen start van mijn eigen
bedrijf “Redmar” op 18 april a.s. Ik heb sterk het gevoel dat Redmar me steunt in de dingen die ik doe en ik wil dan ook de tijd die ik hier nog heb
zo goed mogelijk besteden, want daarna weet ik zeker dat ik Redmar, die ik verschrikkelijk mis, weer mag ontmoeten! Dan is er geen sprake meer van
tijd en ruimte, maar van eeuwig geluk.

Cees

=============================================================

10 maart 2013

Ieder op zijn manier….

Soms zou je willen dat er een reisgids was voor een rouwproces. Een omschrijving welke weg je moet volgen in je leven na het verlies van een geliefde. Precies weten waar je links of rechtsaf moet slaan, wanneer je op
de rem moet trappen of juist een beetje vaart moet maken. Die levenshandleiding is er niet. Heel even na het overlijden van Redmar heb ik daarna gezocht. Boeken gelezen, ervaringen van lieve medemensen, diverse adviezen…maar  “De weg” bestaat niet. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden. In het rouwproces weet je zelfs niet waar Rome ligt! Wat is eigenlijk nog je doel in je leven als je je kind verliest? Een deel van je bestaan is letterlijk weggeslagen. Toch zijn er mensen die kort na een heftig verlies vrij snel weer aan het werk gaan en konden ook nog goed functioneren. Alle respect, maar ik kon het niet. Ik kan het me ook niet begrijpen. Je kunt je verdriet niet even in een kastje stoppen en dan maar gewoon doorgaan. Op een dag zullen de deuren van die kast volgens mij uit zijn scharnieren barsten. De innerlijk druk zal zich in alle hevigheid wreken naar mijn idee.
Ik hoor verhalen van mensen die jaren en jaren later er nog heel moeilijk
mee om weten te gaan. Het verlies voelt dan nog steeds als de dag van gister. Dit idee roept bij mij een innerlijk verzet op. Hoe groot het verlies van
Redmar ook is, we moeten allemaal verder! Ik weet zeker dat Redmar ook
wil dat ik doorga met leven. Ik moet het niet wegstoppen, maar ervan leren.
Ik probeer dat nu bijna drie jaar. Ik heb het wel vaker gezegd, het overlijden van Redmar heeft me ook wat gebracht, al was de prijs daarvoor veel te hoog. Voor mij is hij niet meer op aarde, maar helpt hij me wel elke dag. Waar ik
ga, gaat hij ook. Dat gevoel geeft mij de kracht om te dealen met zijn gemis, zijn lach, zijn aanraking en alles wat Redmar voor me was. Op 15 maart heb ik het intake gesprek voor de cursus tot rouwtherapeut. Het is mijn manier van zingeving in dit leven. Een oud docent van de politieschool omschreef
het als : “Zo kan Redmar toch nog doorgaan met scoren”. Ik moest even aan die uitdrukking wennen, maar het is wel mijn doel. Een aantal jaren geleden had ik nooit gedacht dat ik die opleiding zou gaan doen. Redmar heeft daarvoor gezorgd. Als ik het haal en zelfstandig mensen kan en mag helpen zal ik mijn “praktijk” ook Redmar noemen. Rouw, Erkennen, Doorleven,Mogelijkheden, Anticiperen en Re-integreren. Hij is de druppel
die het verschil maakt en ik mag het doorgeven. Dit is mijn manier, mijn
weg die gedurende de afgelopen jaren is ontstaan. Er zijn heel veel mensen die andere manieren hebben gevonden of nog zoeken. Wat mij betreft is
geen enkele manier fout. Het tegenovergestelde is zelfs waar. Het is goed dat we het niet allemaal op dezelfde wijze beleven. Er zou geen sprake meer zijn van leren. Geen diepgang in omgang. Het is nu proberen om anderen,
elkaar, te begrijpen in de stappen die we zetten en de emoties die we uiten. Proberen elkaar te respecteren in de wijze van omgang met heftig verdriet. Manu Keirse noemt dat in zijn boek: “De vingerafdruk van verdriet”. Er is geen vingerafdruk gelijk…..

Cees

=============================================================

09 februari 2013

Schuldig / niet schuldig

We hebben de zittingsdagen bij het Gerechtshof achter de rug. Of je het wilt of niet het brengt je voor een deel weer terug in de tijd. Het verhaal komt weer helemaal boven. Voor Sity, mijn vrouw, is het de eerste keer dat ze mee gaat. Het valt haar zwaar. Het in levende lijve ontmoeten van de verdachten, hoe schuldig of onschuldig ook, en de beeldende verhalen tijdens de behandeling van de rechtszaak. Hoe  Redmar met zijn hoofd tussen zijn handen licht voorover gebogen op de dansvloer stond. Als je mee gaat in die emotie voel je Redmar zijn pijn, zijn onzekerheid en zijn angst. Dat grijpt je toch weer bij je strot. Ik kan mijn emotie tijdens de zittingen “thuis laten”, maar voor een moeder voelt dat mogelijk toch wel even anders. Ook het juridisch steekspel kost veel energie. Je denkt verschillende technieken en tactieken van de verdediging te doorzien. De ene meer opzichtig dan de andere. Het lijkt op een spel. Een spel wat gespeeld moet worden. Ik sta niet graag in de schoenen van de strafrechtadvocaten. Stel dat je weet dat iemand iets gedaan heeft en dan toch hem moeten verdedigen. Het is goed dat er mensen zijn die dat kunnen. Ik niet. Afgelopen donderdagmiddag was er de uitspraak. Alle verdachten worden weer vrijgesproken van alle feiten. Binnen 5 minuten zijn we de zaal weer uit. Het voelt dubbel. Mijn overtuiging wordt volgens het Gerechtshof niet voldoende onderbouwd, zodat de feiten niet wettig en overtuigend kunnen worden bewezen en dus logischer wijs volgt vrijspraak. Ik denk ook dat het goed is. Ik moet denken aan de Puttense moordzaak. Twee mannen zaten een tijdlang onterecht vast. Vele mensen waren overtuigd van hun schuld. Uiteindelijk werd de echte dader gepakt. Ook ik kan mis zitten met mijn overtuiging en dus is het goed dat een onpartijdig college, na een goed proces, een uitspraak doet. Het gevoel dat
de verdachten door te zwijgen zijn vrijgekomen blijft wel knagen. Mijn gevoel blijft zeggen dat een of meer verdachten meer had kunnen vertellen. De waarheid is niet boven tafel gekomen en dat zal naar mijn gevoel ook niet meer gebeuren. We willen het nu afsluiten al zal dat vast enige tijd nog duren, maar het is genoeg geweest zo. Het verlies van Redmar en hoe daar mee om te gaan is belangrijker dan de afloop van deze rechtszaak. Ik ben blij met de mogelijkheid die mij geboden werd om te verschijnen in het programma Pauw en Witteman. Wat mij betreft een definitieve afsluiting van dit proces. Wat er tijdens het proces en ook na deze uitzending gebeurt heeft mij heel diep en diep geraakt. De steun die wij mochten ontvangen was overweldigend! Zoveel lieve medemensen, zoveel warmte..niet te beschrijven!!! Ik ga dat dus ook niet proberen. Namens Sity, Sander, Jettie en mezelf wil
ik iedereen daar heel hartelijk voor bedanken. Jullie zijn allemaal druppels die veel beweging hebben gemaakt in de grote zee. Het blijkt des te meer dat in deze wereld, met nog elke dag vormen van zinloos geweld, er genoeg lieve medemensen zijn die dit afkeuren en opkomen voor de belangen van de nabestaanden en slachtoffers. Schuldig of niet schuldig wordt dan wat mij betreft minder van belang. Het geeft mij hoop voor de toekomst. Voor ons als gezin, maar eigenlijk voor iedereen in onze samenleving. Ik weet zeker dat Redmar trots op jullie allemaal is. Ik ben het in ieder geval wel!

Cees

=============================================================

03 februari 2013

(on)begrip

Het is 2013. Het nieuwe jaar brengt ook een vervolg op de rechtszaak van Redmar. Hoewel het inmiddels meer dan twee en een half jaar geleden is komt de zaak op 23 en 24 januari 2013 voor bij het Gerechtshof in Leeuwarden. Veel mensen vragen mij wat het met me doet en of ik hoop dat de verdachten nu wel een straf zullen krijgen. Het blijft moeilijk en ik vind een aantal zaken heel dubbel. Zelf ben ik er van overtuigd dat een verdachte, die nu ook terecht staat, verantwoordelijk is voor de dood van Redmar. Mijn overtuiging doet er gelukkig niet toe. Er wordt recht door onafhankelijke rechters gesproken en het moet wettig en overtuigend bewezen worden dat iemand iets gedaan heeft voor hem een straf kan worden opgelegd. De rechtbank heeft alle verdachten in eerste aanleg vrij gesproken. Waarom vind ik het dan toch moeilijk? Mijn gevoel geeft aan dat, door dat de verdachte zwijgt, er geen recht gedaan wordt aan de waarheid en dat hij hier mee weg schijnt te komen. Of ik daar begrip voor heb? Ja en nee. Ja, verstandelijk
kan ik dat allemaal begrijpen. Ook de verdachte heeft veel te verliezen. Hem wacht mogelijk een gevangenisstraf, hij zou moeten toe geven aan directe familieleden dat hij niet altijd de waarheid heeft verteld en vast nog veel meer. Dus verstandelijk kan ik begrijpen dat hij zijn mond houdt. Nee, want ik ben er van overtuigd dat de verdachte heel goed weet wat er exact gebeurd is. Ik kan mij niet voorstellen dat iemand dan maar gewoon door kan leven
als of er niets gebeurd is en alles ontkent. Dat lijkt me bijna onmenselijk.
De term begrip wordt meestal uitgelegd als iets verstandelijk begrijpen. Begrip omhelst voor mij echter ook een gevoelswaarde. Op dat niveau is er
bij mij nog sprake van onbegrip. Alles was zoveel eenvoudiger geweest als de verdachte had gezegd: “Ja natuurlijk heb ik Redmar klappen gegeven, maar dat deed ik puur om stoer te zijn. Ik had gedronken en we waren met een groep. Natuurlijk wilde ik Redmar niet doodslaan! Dat was een ongelukkig gevolg van mijn gedrag!” Behalve meer begrip, er wordt helaas nog zo vaak
in het uitgaansleven iemand geslagen, had ik dan ook respect voor hem kunnen hebben voor zijn opstelling en het verantwoordelijkheid nemen
voor zijn gedrag. Zijn moeder en oma proberen te begrijpen wat we nu mee maken, ondanks hun eigen zorgen. Helaas twijfel ik zeer of de betreffende verdachte begrijpt wat hij Redmar, en daarmee ons, heeft aangedaan om nog maar te zwijgen over zijn begrip op een diepere gevoelslaag. Voor verdachten en hun familie, maar ook voor ons worden het weer intensieve en emotionele dagen. Ik hoop dat de zaak van alle kanten goed beoordeeld gaat worden en ik zal de uitspraak respecteren. Hoe die ook mag zijn. Wij hebben bij
voorbaat verloren. Wat de uitspraak ook mag zijn. We krijgen Redmar nooit meer terug. Ik blijf hopen dat bij de verdachte onbegrip mag plaats maken voor begrijpen en begrip. De rechtbank kwam tot de conclusie dat er maar één wettig goede getuige was die de verdachte aan wees als de dader. Ik weet zeker dat er minimaal nog één getuige was, die ook mijn begrip en begrijpen te boven gaat…

Cees

=============================================================

02 januari 2013

“Gelukkig Nieuwjaar”                                           

In 2012 zou er van alles gebeuren… De wereld zou of wel vergaan, maar misschien zou de wereld ook wel ten positieve veranderen. Al mijmerend vraag ik me af wat 2012 nu daad werkelijk voor een jaar is geweest. Ik hoor veel verhalen over de crisis: medemensen die onder de bestaansgrens
moeten zien rond te komen, medemensen die hun baan verliezen en soms treft dit zelfs meerdere leden per gezin, het kabinet die veel zaken in de zorg de nek omdraait  waardoor de zwakkeren in de samenleving zich zelf maar moeten zien te redden en ja… nog veel meer. Ook Anna, een gehandicapte vrouw met een niet aangeboren hersenafwijking  waarmee ik zo nu en dan mee naar de kerk mag, moet verplicht haar onderkomen in Burgum verlaten. Er is geen geld meer voor… Wat kan ik me dan machteloos voelen. Het verschil tussen rijk en arm in Nederland lijkt groter te worden. Sommige mensen weten van gekkigheid niet wat ze met hun geld moeten doen en anderen zijn “veroordeeld” tot de voedselbank. Door het voorval met de grensrechter blijkt eens te meer dat zinloos geweld nog steeds voor komt….Toch heb ik ook heel veel liefde gevoeld dit jaar. Ik mocht een boek over Redmar uitgeven. Ik ben in Dronten geweest bij “De Kerk draait door”.
Ik ben gestart met een training “Gedeeld verlies jongeren” , een opleiding tot lifecoach en als laatste sinds kort deze weblog. Wat heb ik al mooie mensen daarbij mogen ontmoeten. Wat heb ik al heel veel lieve reacties en verhalen van mijn medemensen mogen horen en lezen. Komt het door wat ik / wij hebben meegemaakt? Of komt het door de crisis? Of blijkt dat als je jezelf open en kwetsbaar wilt op stellen dat er nog heel veel mensen op zoek zijn naar echt contact. Gewoon om je hart eens te luchten of steun bij elkaar te zoeken en te vinden. Ik heb die beweging naar elkaar toe wel mogen voelen en zie dat ook om me heen. Ik denk nu aan een vergelijking. Alle mensen
op aarde  zijn als druppels water die samen de zee vormen. Als één druppel beweegt dan moeten andere druppels ook wel bewegen. Op deze wijze kan één druppel een deel van de zee in beweging brengen. Jij bent ook een druppel. Ik ben een druppel. Als wij in beweging komen bewegen velen met ons mee. Dit voelt voor mij gelijk dat ik me minder machteloos voel. Samen kunnen we een positieve beweging in die grote zee creëren. Dan is er toch nog voor veel medemensen een mooie kans op een goed 2013! Ik hoop en
gun het iedereen van harte!

Cees

=============================================================

15 december 2012

Kerstgevoel

Ik rij in mijn dienstauto naar Zwolle. Het is nog vroeg en alles om mij heen is nog donker. Begin december en toch klinken de eerste populaire “Christmas songs” al weer uit de boxen. Vroeger kwamen dan de beelden naar boven van huislijke gezelligheid, familiegebeuren, uitgebreid tafelen en nog een paar van die clichés. In een radiospotje wordt luidruchtig verkondigd dat je je ultieme kerst kunt winnen..een heel weekend naar Euro Disney! Zijn er echt mensen die dat de ultieme kerstviering vinden? Waarom kan ik me dat bijna niet voorstellen? Ik voel zelf al enige tegenzin bij die muziek en moet er niet aan denken dat ik naar Euro Disney moet. Ik weet het. Ooit had ook ik andere gevoelens bij Kerst. Nu,net als velen die een verlies hebben meegemaakt, moet ik van al die uiterlijke kerstuitingen wat minder hebben. Ik ben hartstochtelijk op zoek naar een diepere beleving. In het medeleven, wat ik gevoeld heb na het verlies van Redmar, vind ik meer een kerstgedachte. Geen oppervlakkige beleving maar een diep betrokken zijn
bij elkaar. Dat geeft me meer warmte dan welke mooie kerstboom of versiering dan ook. Vorig jaar zijn Sity en ik nog naar de Kerstnachtdienst geweest. Een prachtige kerk, sfeervol versierd en in het koor een immense kerstboom. De kerk zit stampvol met mensen. Iedereen heeft blijkbaar toch een speciaal gevoel bij kerstavond, want normaliter is er plaats genoeg. Misschien ben ik ook wel op zoek naar dat speciale gevoel. Velen zullen het een hele mooie dienst hebben gevonden, maar ik voelde me nog steeds leeg toen ik de donkere nacht weer in liep. Wat is dat toch met mij? Het was aardig, alleen voelde ik het niet van binnen. Diezelfde nacht liggen Sity en
ik op bed. Sity maakt me midden in de nacht wakker. Ze zegt dat ze kerstliederen hoort. Ik heb even het idee dat ze het gedroomd heeft. Sity is echter overtuigd en gaat het bed uit. Even later roept ze mij. Voor onze woning, onder de lantaarnpaal, staat een groepje van het plaatselijke muziekkorps kerstliederen te spelen. In het groepje, waarvan ik de meesten persoonlijk ken, staat een vriendin van me. Ze kijkt ons onder het spelen aan. Wij staan gekleed in onze pyjama’s in de erker van onze voorkamer stil te luisteren. Ik voel een enorme  emotie van dankbaarheid opkomen. Juist die vriendin, die het zelf moeilijk genoeg heeft, geeft mij het ultieme kerstgevoel. Zij heeft ervoor gezorgd dat het groepje juist bij ons voor de deur gingen staan. Ondanks haar eigen zorgen denkt ze aan ons en wil ze ons steunen in deze donkere dagen. Zij is voor mij het lichtje in de duisternis. Alsof een engel mij geraakt heeft slaap ik even later heel tevreden in. Mijn kerstwens is dan ook dat veel mensen deze kerst door positieve medemensen, door mij vergeleken met engelen, geraakt mogen worden. Dan zal er zeker vrede op aarde ervaren worden.

Cees

=============================================================

02 december 2012

Toeval

Toeval? Toevallig? Ik weet het niet meer. Zeg jij het maar. In mijn boek heb
ik al een aantal voorbeelden gegeven over “toevalligheden”. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn geloof in toeval wel veranderd is na het overlijden van Redmar. Als nuchtere fries zei ik altijd: “Dat is gewoon toeval”, als er iets opmerkelijks gebeurde. Nu is dat anders. Ik wil niet zeggen dat alles bestuurd wordt, dat gaat me te ver, maar sommige belevenissen kan ik en wil ik niet meer als toevalligheden bestempelen. Zo ook mijn volgende verhaal.

Het is 28 oktober 2012. Ik ben als gast uitgenodigd door de PKN kerk in Dronten. Om de band tussen het gebeuren in de maatschappij  en kerk te vergroten en om mensen eens iets anders te bieden binnen de vier muren van het kerkgebouw, organiseren ze daar één keer in de maand het programma “De kerk draait door”.  Ze hebben mij gevraagd om daar over ons verlies van Redmar te spreken in relatie tot het geloof. Ter voorbereiding loop ik die zondagmorgen onder een strak blauwe hemel met Binky, onze mooie herdershond, naar de begraafplaats. Iets wat ik bijna elke zondagmorgen
doe. Ik denk na over hoe ik God heb ervaren na het verlies van Redmar. Sity omschreef dat toen, vlak na het overlijden van Redmar, treffend: “Het is niet God zijn schuld dat dit gebeurt is, volgens mij huilt God met ons mee”. Dit hebben we toen ook zo laten benoemen, in de afscheidsdienst van Redmar, door de dominee. Terwijl ik de begraafplaats nader zie ik van achteren een paar donkere wolken naderen. Ik loop de begraafplaats op en voel de eerste druppels. Als ik voor het graf van Redmar sta, valt er een milde regen over
mij heen. Hoewel ik helemaal niet van regen houd, kijk ik naar boven en begin te glimlachen. Daarna kijk ik naar rechts en zie een prachtige regenboog. Niet een stukje, maar echt helemaal! Ik voel een heel vredig en rustig gevoel over mij heen komen. Huilt God dan toch met ons mee? Ik blijf daar een tijdje zo in de regen staan en geniet van elke druppel. Daarna loop ik de begraafplaats weer af. De donkere wolken zijn voorbij gegleden. De regen houdt op. Ik wandel nog meer dan een half uur richting huis, maar
heb geen druppel meer gevoelt. Eigenlijk kan ik zelf bijna niet geloven wat me overkomen is. Mijn bewijs is een foto van de mooie regenboog die ik met mijn mobiele telefoon heb gemaakt. Toeval? Toevallig? Voor mij niet.

Cees

=============================================================

26 november 2012

Een weblog????

Waarom een weblog? Er is heel veel gebeurt in ons leven. Ik heb daarover
een boek mogen schrijven en heb daar inmiddels meer dan 1350 exemplaren van verkocht. Wat mij betreft echt boven verwachting! Naar aanleiding van
het boek kreeg ik hartverwarmende mailtjes met veel persoonlijke verhalen. Het is zo mooi dat je die diepere zaken en gebeurtenissen met elkaar kunt
en mag delen. Er zijn verschillende mensen die verwachten dat er wel een tweede boek zal komen. Op dit moment denk ik daar helemaal niet aan en toch… De tijd heeft niet stil gestaan. Er zijn nieuwe verhalen bij gekomen. Verhalen over bijzondere ontmoetingen met lieve medemensen, bijzondere gebeurtenissen, maar ook waar ik mee geconfronteerd wordt op de trainingen. Verhalen of theorie die mij tot steun zijn, maar volgens mij kunnen meer mensen hier iets mee. Mensen die ook iets in hun rugzak
mee hebben te dragen, maar eigenlijk is het voor een ieder. Ook zijn er diverse mensen die mij verschillende vragen stellen over het omgaan met rouw, verdriet en verlies. Ik heb zeer zeker niet alle antwoorden, mijn echte studie hiervoor moet zelfs nog beginnen, maar ik kom graag in gesprek. Het is ook voor mijn leerproces en soms is het al helend om iets met elkaar te kunnen delen. Dit is gelijk de reden waarom ik begin met een weblog. Ik wil graag mijn verhalen en leermomenten delen en open staan voor verhalen, reacties en vragen van u/ jou. Jong of oud. Het maakt niet uit! Alle reacties komen binnen in mijn persoonlijke mail en zullen allemaal beantwoord worden. Je kunt zo nu en dan kijken of er een nieuw verhaal is toegevoegd, maar je kunt je ook gratis abonneren. Je krijgt dan een mailtje van mij dat
er weer een nieuw verhaal op de site staat. Wat mij betreft een mooie manier om elkaar te steunen in moeilijke tijden, maar ook om gewoon een naaste te zijn.

Cees

=============================================================  

















  

Weblog

Bestellen boek